Piano Sonata No.17 in D minor , Op.31 , No.2 (Tempest) (1801-02)
I.Largo - Allegro
II.Adagio
III.Allegretto
هانیه فرزانگان
اثری که با تنالیتۀ دیر آشنای خود، ر مینور، توفان نام گرفته است. بتهوون یک بار در پاسخ به سوالی دربارۀ حالت و روحیۀ این اثر به نمایشنامۀ توفان شیکسپیر اشاره کرده بود. پاساژ های آغازین موومان نخست، که تاریک و مبهم هستند و در کشاکش اضطراب و دلهره سپری می شوند، شاید آرامش پیش از توفان را به تصویر کشیده اند. موومان آداجو به فرم سونات نوشته شده است، با یک بخش گشایش(اکسپوزیسیون) و یک بخش بازگشایش(رپریز) و بی هیچ نشانی از بخش گسترش(دولپمان). سومین موومان با ضرب 3/8 با کاراکتر آلگرتو، باز هم به فرم سونات است. این موومان سر تا سر بر نواختن دولاچنگ های بی وقفه ای تکیه دارد که موردان های ضربان دار و نافذی آن ها را همراهی می کنند. لویی کنتنر می گوید:«این موومان وداعی حسرت بار و آرزو به دل با دوران جوانی است.»
- ۹۸/۱۲/۰۲