Piano Sonata No.14 in C sharp minor , Op.27 , No.2 (Moonlight) (1801)
I.Adagio Sostenuto
II.Allegretto
III.Presto Agitato
سالار نیک کار
از دوست داشتنی ترین سونات های بتهوون . که عنوان خاطره انگیزش (مهتاب) را لودویگ رلشتاب، منتقد برلینی، که با شنیدن نخستین موومان اثر به یاد مهتاب دریاچۀ لوتسرن افتاده بود، بر آن نهاد. این موومان به راستی بدیع است، بیان احساس در آن اساسا هیچ اشتراکی با قالب های پیشین ندارد. ارنست هاچسن می گوید:«انگشتانی تربیت یافته نیز می توانند نت های آن را به راحتی به صدا در آورند، ولی تنها ژرف ترین احساسات است که می تواند تمنای مضطرب و تب آلود آن را متجلی سازد.» موومان دوم آلگرتویی است که لیست آن را «هم چون شاخه گلی رسته اندر میان دو مغاک» توصیف کرده است. با آن که نه سکرتسو نه منوئت، ویژگی هایی از هر دو را در خود دارد. به راستی می توان آن را آرامشی دانست که شیطان در آن به انتظار نشسته تا در موومان سوم، پرستو آجیتاتو، ظهور کند. اریک بلام نوشته است «از میان معاصران بتهوون کمتر کسی توانسته است به چنین فرمی از موسیقی دست یابد.» این موومان به فرم روندو نیست بلکه شکل مواجی از فرم سونات را دارد. بی شک آن را با آرپژ های بی امان و عنان گسیختۀ تم نخستش باید طوفانی ترین اثر دوران خود به شمار آورد. سونات پاتتیک اضطرابی پر تپش را در موسیقی عیان ساخت؛ و این سونات نشانی از بی رحمی و خشم با خود داشت.
- ۹۸/۱۲/۰۲